Σπυρο οντως ειναι δυο διαφορετικα κυνηγια αλλα ρε φιλε σε καινουργιο θεμα μονο οι δυο μας θα γραφουμε... Καλυετρα εδω μεσα να "μπριζωνουμε" και τους αλλου υδροβιους μηπως κ ασχοληθουν λιγο μαζι τους...
Αν είναι να μαραζώσουν τα καημένα τα μπεκατσινακια μόνα τους σε ξεχωριστό θέμα, άστα δω μέσα καλύτερα...

Πάντως εμένα μου κάνει μεγαλύτερη εντύπωση όχι γιατί δεν τα κυνηγανε οι κυνηγοί που ασχολούνται με τα παπιά, αλλά το ότι τα αγνοούν και τα σνομπαρούν οι κυνηγοί με σκυλιά φέρμας...
ο εχω ξαναπει εχω παρει στη μεχρι τωρα κυνηγετικη μου καριερα πολυ μεγαλο αριθμο μπεκατσινιων, τα εχω κυνηγησει με καρτερι, με περπατητο χωρις σκυλο, με περπατητο με σκυλο, κ με σκυλο φερμας... Το κυνηγι τους με σκυλο φερμας ειναι το απολαυστικοτερο ολων... Ετυχε κ ειχα στα χαρια μου για δεκα χρονια ενα σεττερ που με εκανε κυριολεκτικα κυνηγο, μακαρι να με αξιωσει ο θεος να ξανακυνηγησω με ενα τετοιο σκυλο, δεν λεω τιποτα αλλο...
Στο μπεκανώτο όντως φαίνεται η ''μύτη'' του σκύλου και είναι πολύ λίγα τα σκυλιά που είναι σπεσιαλίστες σ' αυτο το κυνήγι...επειδή αφιέρωνα αρκετές εξόδους στα μπεκανωτα ή φρόντιζα στα μπεκατσοκυνήγια μου να περνάει η πορεία, απο μέρη που κρατούσαν μπεκανώτα, όλα τα σκυλιά μου λίγο-πολύ τα κυνηγούσαν...ένα όμως θυμάμαι ότι ήταν αυτό που λέμε ''γεννημένο για μπεκανώτα'' -παρεπιπτόντως ήταν Σεττερ- φαινότανε λες και το 'δενε μια αόρατη κλωστή με τα πουλιά και πήγαινε κατευθείαν πάνω τους, με ένα πονταρισμα που νόμιζες οτι βλέπεις γάτα να πλησιάζει το ποντίκι και όταν φερμαρε ήταν σε τέτοια απόσταση, απο το μπεκανώτο κάθε φορά, που ένα βήμα να έκανα μπροστά απο το σκύλι σηκωνόταν αμέσως...μπορεί η απόσταση να ήταν απο 5 μέτρα μέχρι και μέτρα που αν τα γράψω δεν θα γίνουν πιστευτά...Κατάφερνε να κρατάει το μπεκανώτο στην ''κόψη του ξυραφιού'', σε απόσταση διαφορετική καθε φορά, ανάλογά τη βλάστηση, τις κλιματικές συνθήκες και την ευαισθησία του κάθε πουλιού...
Αλλο ένα λευκοπορτοκαλί Ποιντερ, ενός άγνωστου κυνηγού, που έτυχε να δω...το ζήλεψα...
Στη Γαλλία και στη Β. Ιταλία οι πιο δύσκολοι Α.Κ.Ι είναι οι αγώνες σε μπεκανώτα...απορώ πως οι εδώ όμιλοι σκύλων φερμας δεν οργανώνουν παρόμοιους αγώνες...
Το αλλο το καρτερι, το Γεναρη σε πουλια που εχουν μεινει κ γουσταρουν εναν τοπο ειναι πολυ πιο δυσκολο κ εχουν την τουφεκια που λεει ο Παυλος... Μπορει να περνανε στα 80 μετρα πανω απο το χωραφι κ ξαφνικα να κλεισουν φτερο απο εκει πανω και να βρεθουν ενα με το χωμα... Τρομερες προσκοπευσεις, τι να γραψω για το ποσο μπροστα πρεπει να πεταξεις το οπλο σε ενα πουλι που κανει καθετη εφορμηση στην ουσια, και πολυ ατσαλο πεταγμα... Ισως η δυσκολοτερη καρτερατη βολη, ειδικα το σουρουπο, απο οποιοδηποτε θηρευσιμο ειδος... Δεν ειναι διαδεδομενο το κυνηγι αυτο, λιγοι το ξερουν κ το κανουν κ γι αυτο δεν το αναφερω κ συχνα...
Αλλα τα βουτηγματα που κανουν κατι απογευματα του Γεναρη, ειναι τρομακτικα για καποιον που δεν τα εχει ξαναδει...
Οσες φορές τύχει και κάνω απογευματινό κυνήγι σε μπεκανωτα, μένω επίτηδες μέχρι αργά για (έστω) μια-δυο ντουφεκιές σ' ενα μπεκανώτο που βουτάει στο χωράφι με χίλια...
Όντως φίλε μου, αυτές οι ντουφεκιες είναι κατι το ξεχωριστό, δεν συγκρίνονται με κανενός άλλου είδους...ντουφεκιές που μένουν στο μυαλό σου...