Αρι η κοκκινη κουκίδα η το σταυρόνημα, δείχνουν ακριβώς εκεί που πάει το κέντρο της τουφεκιας.
Ναι μου αρέσει να τον σκεπάζω τον στόχο, έτσι έχω μάθει να ντουφεκαω κ τα πουλιά. Την λέξη όμως"σκεπάζω" δεν την υιοθετώ απόλυτα , αν και την χρησιμοποιω, γιατί ουσιαστικά σκεπάζω σημαίνει χάνω από το οπτικό πεδίο. Αυτό όμως πότε συμβαίνει; Σχεδόν ποτέ ή τέλος πάντων ελάχιστες φορές, αφού πάντα με την προσκοπευση τον στόχο δεν τον χάνουμε ποτέ. Η μόνες περιπτώσεις που πατάω και σκεπάζω, μην βλέποντας τον στόχο είναι σε ένα δίσκο ή ένα πουλι που έρχεται οριζόντια προς εμένα στο ύψος των ματιών μου η εξέρχεται πάλι με την ίδια πορεία στο ίδιο ύψος. Ακόμα μία περίπτωση είναι ένα καθιστό πουλί. Το καθιστό πουλί, όταν τραβάω την σκανδάλη, θέλω να το σκεπάζει η ακίδα. Να "μην το βλέπω" αν για να το σημαδέψω, κλείσω το μάτι.
Το κοντάκι αυτή την στιγμή είναι το απόλυτο κοντάκι για έναν σκοπευτή - κυνηγό που του αρέσει ο στόχος ή το θήραμα να κάθεται πάνω στην ακίδα της ριγας. Εγώ όμως θέλω ο μισός στόχος να είναι πάνω από την ακίδα και ο μισός από κάτω.
Ελπίζω να έγινα κατανοητός, πιο καλά δεν μπορώ να το περιγράψω
Όπου δεν ήμουν σωστός, ο δίσκος ήταν χαμένος από χέρι, όπου ήμουν σωστός , πάντα όμως με το τι αρέσει εμένα, ο δίσκος δεν έσπαγε όπως θα έπρεπε. Να φανταστείς στην πρώτη πουλα έκανε μάθημα ο Λεωνίδας. Αναγκαστικά λίγο πολύ έβλεπε και τις βολές των άλλων, στο τέλος μου λέει "έπαιξες εξαιρετικά" , του απάντησα ότι παρά τα μόνο δύο χαμένα πιάτα αυτό μόνο εξαιρετικά δεν είναι για μένα. Δεν τα μπορώ τα μίζερα σπασίματα. Ήρθε και μου έριξε μια ματιά και έκανε και εκείνος λόγο, χωρίς να πω τίποτα, για πολύ λίγο ψηλότερα...