Το βρήκα.Θα ορκιζομουν, ότι ήταν, από το περιοδικό "Κυνηγός&Φύση.
Λάθος,ήταν σε ένα τεύχος του "Έθνος-Κυνήγι"το 2003.
ΣΤΕΡΝΟ ΑΝΤΙΟ Σ’ ΕΝΑ ΦΙΛΟ
Κείμενο: Ηλίας Πετρόχειλος
Στα μέσα Νοεμβρίου του 2002 έφυγε από τη ζωή ένας πολύ στενός και αγαπητός φίλος, ο Ηλίας Γκαϊφύλλιας από την Κομοτηνή.
Μετά το πέρασμα αυτών των λίγων μηνών από το θάνατό του, σκέφτηκα να σας γράψω λίγες γραμμές για τον Ηλία, στη μνήμη του, τώρα που τα συναισθήματα έχουν κάπως κατακάτσει. Το υποσχέθηκα άλλωστε στην κηδεία του και στα παιδιά της παρέας, που όλοι μαζεύτηκαν για να τον χαιρετήσουν.
...........................
Γεια σου και σένα Λιάκο.
ΦΊΛΕ ΔΗΜΉΤΡΗ @Γράμμος Σ' ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΒΑΘΥΤΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΣΟΥ
Ο Η. Πετρόχειλος περιέγραψε περιεκτικά και με πολύ όμορφο τρόπο την επαφή του με έναν θρύλο.
Θα σας πω δύο λογια κι εγώ για την επαφή μου με αυτόν τον άνθρωπο.
Τον αείμνηστο Ηλία Γκαιφύλλια τον "γνώρισα" από το περιοδικό Κυνήγι & Σκοποβολή και κυρίως από το βιβλίο του που το απέκτησα το 1995! Μεγαλωμένος μέσα σε "γουρουνάδες" είχα ακούσει αμέτρητες ιστορίες και είχα γνωρίσει ένα σωρό κυνηγούς! Αλλά διαβάζοντας το βιβλίο του μου γεννήθηκε έντονα το ενδιαφέρον να τον γνωρίσω!
Μην τα πολυλογώ κατάφερα κι ήρθα σε επαφή μαζί του, μόνο που εγώ τότε ζούσα στην Θεσσαλονίκη κι ο συγχωρεμένος στην Κομοτηνή! Χώρια που δεν είχα τηλέφωνο (σταθερό - κινητά δεν υπήρχαν ακόμη τότε). Από την άλλη είχα αλλάξει κυνηγετικό προσανατολισμό προς την φέρμα και τα υδρόβια, οπότε και το ενδιαφέρον μου μετατοπίστηκε στο να μάθω την φέρμα (άλλη πονεμένη ιστορία κρυψίνοιας)...
Τον είχα λοιπόν ψιλοξεχάσει, όταν με ειδοποίησαν από το σπίτι μου ότι με ψάχνε
ι "ο φίλος μου ο γουρουνάς από την Κομοτηνή"! θα ερχόταν λέει στην Θεσσαλονίκη και μ' έψαχνε - δεν με ξέχασε! Φανταστείτε την ευχάριστη έκπληξή μου!
Η συνάντηση έγινε σε ένα καφενείο κοντά στο ΚΘΒΕ (τώρα το 95 ήτανε, το 96 μάλλον, δεν θυμάμαι ακριβώς ούτε έτος ούτε εποχή).
Ένα πολύ ευχάριστο τρίωρο μαμπέτι με έναν άνθρωπο που λες και τον ήξερα χρόνια. Η αλήθεια είναι δεν μου είπε πολλά νέα πράγματα ή κάποιο φοβερό μυστικό που δεν το ήξερα! Αποχαιρετιστήκαμε με την πρόσκληση να πάω για κυνήγι στην Θράκη. Δεν πήγα λόγω υποχρεώσεων και το μετανιώνω.... μας πρόλαβαν τα δυσάρεστα γεγονότα....
Για τους φίλους ΜΗ γουρουνοκυνηγούς αλλά και τους νέους γουρουνάδες κι επειδή έγινε σχετική συζήτηση στο παρών νήμα, η οποία με στεναχώρησε πολύ, θα αντιγράψω και θα τονίσω 2-3 σημεία της διήγησης του Η. Πετρόχειλου, χωρίς περεταίρω σχόλια ....
και ο νοών νοείτω............
...........Ακόμα θυμάμαι τα συναισθήματα ενθουσιασμού που με κατέλαβαν όταν χτύπησε το τηλέφωνο στο φοιτητικό μου σπίτι και άκουσα έναν άγνωστο άντρα με βαριά φωνή, να μου συστήνεται με το όνομά του, μέσω του κοινού μας γνωστού και να με ρωτάει αν ήθελα το Σάββατο να ακολουθήσω την παρέα τους στο πρώτο μου κυνήγι αγριογούρουνου........
.......Ο Λιάκος προσπάθησε να μου το διδάξει το κυνήγι αυτό που γνώριζε άριστα. Δεν ντρέπομαι να πω ότι το κατάφερε σε πολύ περιορισμένο βαθμό, παρότι όσα χρόνια έμεινα στην Κομοτηνή, κυνηγήσαμε μαζί ανελλιπώς, όπως κυνηγήσαμε μαζί και τα κατοπινά χρόνια, όποτε και όσο οι συνθήκες μου το επέτρεπαν. Τούτο όμως δεν τον απασχολούσε, ούτε και την υπόλοιπη παρέα. Είχαν όλοι ενστερνιστεί μια άλλη φιλοσοφία κυνηγιού, σύμφωνα με την οποία προείχε η συντροφικότητα, η ασφάλεια ανθρώπων και σκύλων, τα γέλια και ο μεζές γύρω από τη φωτιά και το κεφάλι που θα έτρωγε μαζί η παρέα την Δευτέρα το βράδυ στην ταβέρνα του Αντώνη, αν το Σαββατοκύριακο βαρούσαμε κανένα γουρούνι. Ήταν ευπρόσδεκτος εξίσου στην παρέα και εκείνος που θα έπαιρνε το καπρί, και αυτός που θα το έχανε, αρκεί να ήταν ασφαλής με το τουφέκι και να είχε τα παραπάνω χαρακτηριστικά που κάνουν έναν άνθρωπο αγαπητό στην παρέα....
* υ.γ. τα έγραψα καθυστερημένα, αλλά ας όψονται οι υποχρεώσεις και η έλλειψη χρόνου - διάθεσης κ.λ.π.....................