Ευχαριστούμε πολύ Τάσο.
Να είσαι καλά συμπολίτη poseidon. Η ασφάλεια πρέπει να είναι πάντα προτεραιότητα σε όλα όσα κάνουμε. Πόσο μάλλον στο κυνήγι μας, που κουβαλάμε όπλα. Ανάλογα και τα μανιτάρια όταν δεν γνωρίζεις και δεν προσέχεις μπορούν να γίνουν το ίδιο επικίνδυνα με ένα όπλο και μάλιστα σε πολύ κόσμο, αν κάποιος απρόσεχτα τα διαχειρίζεται. Καλή συνέχεια σε όλη την παρέα, πάντα με προσοχή.Ευχαριστούμε πολύ Τάσο.
Οι συμβουλές σου θα είναι πολύτιμες, καθώς όσοι απο μας, κλεισμένοι στις πόλεις και τις υποχρεώσεις μας, τα βλέπουμε μόνο μερικές μέρες τον χρόνο, και πάλι μόνο σε κυνηγετικές εξορμήσεις, επιβάλλεται να είμαστε ΠΟΛΥ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΟΙ.
Ώστε ο (καλό) βόλι να αφορά τα θηρεύσιμα είδη και όχι εμάς τους ίδιους
Πάντως οι δύο πρώτες εικόνες με την τρίτη και την τέταρτη για κάποιον αδαή όπως του λόγου μου, δείχνουν τελείως διαφορετικα τα μανιτάρια. Άρα πολύ προσοχή στην συλλογή τους και κατ' επέκταση στη βρώση τους, για κάποιον που δεν ξέρει.
)Πραγματική εγκυκλοπαιδεια είσαι συνάδελφε!Πραγματικά πολύ δύσκολη η αναγνώριση τους.Θελει χρόνο,υπομονή και επιμονή το άθλημα αυτό.Λογο φόβου δεν μαζεύω και αρκούμαι στα είδη του σουπερμάρκετ.
Βασίλη έχεις δίκιο. Υπάρχουν αποκλίσεις στην εμφάνιση των μανιταριών του ίδιου είδους. Φυσικά και η αναγνώρισή τους είναι θέμα εμπειρίας και γνώσης που αποκτιέται σταδιακά και με κόπο. Αυτό είναι που κάνει την σίγουρη αναγνώριση δύσκολη και "διώχνει" πολλούς από την προσπάθεια να τα μάθουν. Εγώ έχω 13 χρόνια που μαθαίνω και ακόμη δεν γνωρίζω πάνω από 600-700 είδη. Αναγνωρίζω όμως με απόλυτη ασφάλεια περίπου 70 εδώδιμα είδη , με πολύ διάβασμα και συνεχή ενασχόληση. Από αυτά μαζεύω μανικά τους κορυφαίους βωλίτες, και καμμιά 15αριά άλλα είδη που πολύς κόσμος δεν τα γνωρίζει ή κατά τόπους αναγνωρίζουν ορισμένα. Εγώ θα είμαι εδώ σιγά σιγά να σας γνωρίσω μερικά και στην συνέχεια, όπου μπορώ να βοηθήσω στην αναγνώριση.
Χρήστο καλό μεσημέρι. Στις πρώτες φωτογραφίες σου είναι η δική μου προσωπική αγαπημένη infudibulicybe geotropa (παλαιότερα clitocybe geotropa) ή απλώς γεωτρόπα. Στις φωτογραφίες σου τα καρποσώματα έχουν ξεραθεί λίγο στις άκρες. Κορυφαίο εδώδιμο μανιτάρι, αρκετά γνωστό στην Νότια Ελλάδα με φανατικούς συλλέκτες λόγω της ιδιαίτερης ξεχωριστής γεύσης και νοστιμιάς του. Έχει αρκετά τοπωνύμια στην Πελοπόνησσο που το μαζεύουν φανατικά. Ορνιθίτι το έλεγαν στο χωριό της μητέρας μου στην Μεσσηνία όπου το δοκίμασα σε ηλικία 10 ετών και έγινα φανατικός λάτρης του. Αυτό έγινε και η αφορμή να ασχοληθώ με την μανιταροσυλλογή στα 40 μου όταν αγόρασα το βιβλίο του Κωνσταντινίδη "Τα 1000 μανιτάρια της Δυτικής Μακεδονίας". Ένα από τα καλύτερα που έχει κυκλοφορήσει για την αναγνώριση των άγριων μανιταριών. Δυστυχώς δεν κυκλοφορεί σήμερα. Υπάρχει όμως για τους ενδιαφερόμενους ένα μικρότερο τσέπης του ιδίου, με 250 είδη άγριων μανιταριών. "Οδηγός του μανιταροσυλλέκτη" νομίζω. Προσοχή δεν κάνω καμμία διαφήμιση. Απλώς συμβουλευτικά το έγραψα. Το δεύτερο μανιτάρι ο γνωστός στους Κυκλαδίτες κυρίως σαν "γλυστρίτης", έχει επιστημονικό όνομα "volvariella gloiocephala". Όχι από τα είδη που τρώω, παρά το ότι το συναντώ συχνά μετά τις βροχές τον Νοέμβρη, όμως ειλικρινά υπάρχουν πολύ γευστικότερα. Το όνομά της άλλωστε προέρχεται από αυτή την γλίτσα που έχει στο καπέλο της, ειδικά μετά από βροχερές ημέρες.
Πολυ ωραία μας τα ειπες Τάσο και η βοήθειά σου πολύτιμη.
Άλεξ καλά κάνεις και δεν μαζεύεις από την στιγμή που δεν τα αναγνωρίζεις. Τα είδη που βρίσκουμε στα σούπερ μάρκετ, είναι το pleyrotus ostreatus (πλευρωτός ο οστρεώδης) και το (agaricus bisporus) το αγαρικό το δίσπορο (τα γνωστά λευκά μανιτάρια). Να προσέχετε τα λευκά μανιτάρια να είναι ελληνικής παραγωγής, (οι πλευρωτοί είναι), γιατί κυκλοφορούν πολλά εισαγόμενα (από την Πολωνία κυρίως) που είναι τίγκα στην φορμόλη (ναι αυτή που διατηρούν νεκρούς ιστούς οι ιατροδικαστές) προκειμένου να παραμένουν λευκά και ελκυστικά. Τα άγρια αγαρικά της ελληνικής υπαίθρου, αν φυσικά τα γνωρίζεις για να τα μαζέψεις, είναι καταπληκτικά, αλλά δεν μπορείς να τα κρατήσεις πάνω από λίγες ημέρες στο ψυγείο σου, γιατί γίνονται κατάμαυρα από τα σπόρια στα ελάσματά τους που δεν σταματάνε να ωριμάζουν.
Γειά σου Δημήτρη από τα πανέμορφα Τζουμέρκα. Είναι γεγονός ότι οι ομάδες στο φατσοβιβλίο βοηθούν στην προοδευτική είσοδο στον μαγικό κόσμο των μανιταριών, όμως καλό είναι κάποιος να καθίσει να διαβάσει κάποια πράγματα, ώστε σιγά σιγά, να μπει στην διαδικασία αποκωδικοποίησης του κάθε είδους που συναντάει ή τουλάχιστον αυτών που τον ενδιαφέρουν.
Αυτό το βρίσκουμε ως επί το πλείστον κάτω από κουμαριές εξού και η ονομασία του.Χρήστο, στην Εύβοια λέμε το πρώτο είδος της φωτογραφίας σου σιναράδες και όχι κουμαράδες. Κουμαράδες λέμε μανιτάρια του γένους Lactarius.
Κεντρική Εύβοια αυτά τα λέμε σιναράδες, αυτά που βγάζουν πορτοκαλί γάλα κουμαράδες και αυτά που είναι συγγενικά με τα καλιεργούμενα (γενος agaricus) τα λέμε κρασάδες!
