Σήμερα χωρίς πλέον το άγχος της καρπωσης,πήρα μαζί την μικρή μου κόρη μαργαρίτα.Η μέρα ηλιόλουστη ξεκινησαμε αργά για να αδειάσει το βουνό από κυνηγούς κυρίως παγανιεριδες.Έτσι αποφάσισα να πάμε όσο πιο κοντά γίνεται με το αυτοκίνητο στο μερος που είχα τις περισσότερες συναντήσεις προχτές.Περπατησαμε προς τα εκεί και λίγο αργότερα η σκύλα απόμακρυνεται το μπιπερ δεν ακούγεται, ευτυχώς το ακούει η μικρή, πήγαινουμε προς τους μέρος της και αυτή είναι φέρμάρισμενη όμως δεν μπορώ να πάρω καλή θέση και αυτή φεύγει από μακριά χωρίς να την πετύχω.Όμως τι καλύτερο από αυτό,κι όμως,σε λίγο επειδή τελείωσε η μμπαταρία του μπιπερ ξεκινήσαμε την επιστροφή.Διάλεξα να παμε από πιο ήπια διαδρομή και φωνάζοντας συνεχώς την σκύλα να είναι κοντά μας οσπου δίπλα μας ακριβώς παίρνει μια μυρωδιά και Αμέσως κοκκαλωνει .Αμέσως παίρνω θέση απέναντι της και μέσα στο καθαρό μια βασιλλισα μέσα στα φύλλα φαίνεται σχεδόν μόνο το κεφάλι της γεμάτη απορία με κοιτάει χωρίς να έχει καμία δίοδο διαφυγής,τι να πω απίστευτο.βγάλαμε φωτογραφίες και φύγαμε.Στιγμές για πάντα χαραγμένες στο μυαλό ,τις εύχομαι σε αυτους που αγαπάνε το κυνήγι της και όχι το καρτέρι της!!!