Και που να να δεις το 1821 τι έμπαινε
Τσίχλα-Κοτσύφι-Αρχείο
- Thread starter tsakalos
- Ημερομηνία δημιουργίας
- Status
Βολτουλα αποσυμπιεσης μετα το 10ωρο ανευ οπλου. Εχουν πιασει ηδη μερικες!!! Σηκωσα 4 και μετα αγναντεψα στο σουρουπο προς κατι αμπελια και ανεβηκαν 3 πουλια. @Νικόλαος Ρεντίφης το νου σου ρε. Θα περναει καμια το απογευμα...
Πρέπει να την έχω ξαναγράψει την ιστορία πριν κάποιους μήνες...σε περδικοκυνηγι πρέπει να ήμουν 20 χρονώ ,με έπιασε τέτοιος κρύος ιδρώτας που δε πρόλαβα να φτάσω στο αμάξι για το κωλοχαρτο...κυκλοφορούσα κάνα δυο χιλιόμετρα μέσα στους ασπαλαθρους κάπως έτσι...
μέχρι να φτάσω στο αμαξι.έπρεπε να θυσιαστεί το T-shirt ..ήταν και πορτοκαλί νομίζω.
Υ.γ. μου πετάξανε και οι σκύλοι έναν λαγαρο και δεν τον έκανα...
Υ.γ 2 μιλαμε τώρα για 6+1 ,3-5 πηγάδια, ντορτια και σου πιασα τη μάνα και αλλά τέτοια ωραια,όχι μαλ@κιες!! Τουφεκιά (λαμπρο) σκορποχωρι!
μέχρι να φτάσω στο αμαξι.έπρεπε να θυσιαστεί το T-shirt ..ήταν και πορτοκαλί νομίζω.Υ.γ. μου πετάξανε και οι σκύλοι έναν λαγαρο και δεν τον έκανα...
Υ.γ 2 μιλαμε τώρα για 6+1 ,3-5 πηγάδια, ντορτια και σου πιασα τη μάνα και αλλά τέτοια ωραια,όχι μαλ@κιες!! Τουφεκιά (λαμπρο) σκορποχωρι!
Για κυνηγι παω κ χωρις οπλο αλλα χωρις χαρτι ποτε.
Μίλησες στην καρδιά μου. Νομίζω όλοι έχουμε περάσει τέτοιες δοκιμασίες, αγωνίας και απόγνωσης. Γιατί ως γνωστόν, το πιο γρήγορο πράγμα στον κόσμο, γρηγορότερο και από το φως και την σκέψη ακόμα, είναι το κόψιμο. Όταν έρχεται, ούτε προλαβαίνεις να ανάψεις το φως, ούτε να σκεφτείς τίποτα.
Βρε ποιος παπάς και ποιος Κεντέρης,ποια σκέψη και ποιο φως μου λες,ήταν και πυκνα περιμετρικά μου με εκείνο το αγκάθι που τρυπά και αρβύλα ,με βλέπανε οι σκύλοι να κάνω κύκλους και δεν ήξερα που να πάω να κάτσω
Μην μένετε στην επιφάνεια. Μην μένετε στον μαρκαδόρο και τα σκάγια. Κοιτάξτε το βαθύτερο νόημα, αυτής της απόκοσμης αποτύπωσης. Και τότε θα δείτε και την τσίχλα και την φάσα και την Μόνικα Μπελούτσι να σας χαίρετα 20 χρόνια νεότερη, όπως την γέννησε η μανούλα της. Όλα αυτά είναι αποτυπωμένα σε αυτό το αριστούργημα. Μένει μόνο να τα ανακαλύψετε και να τα αφουγκραστείτε. Τόσο μπροστά είναι αυτό το έργο.Συνονόματε νομίζω οτι ντουφεκας νυχτερίδες
Άσε μας ρε φίλε να ξελαφροσουμε λιγο !
(Πλάκα κάνω ,έχεις δίκιο)
Αντε να μαςχεσουν και οι τσίχλες ναρθει το πράγμα να δεσει
Αυτο ειναι το ζητουμενο και το ποθουμενο! Να χεστουμε στην τσιχλα....
Πάει να σε αποπροσανατολίσει !
Μπααα. Μαζι εχουμε μεγαλωσει , στην ιδια δουλεια δουλευουμε. Δεν τον συμφερει. Θα παω απο τις 5 να πιασω το μερος το Σ/Κ και οταν ερθει 7παρα για λαγο θα παρει τον γκιωνη απο τις (πιθανες) τουφεκιες....Πάει να σε αποπροσανατολίσει !
Όλα τα θυμάσαι!Και που να να δεις το 1821 τι έμπαινε
Αλίμονο !Όλα τα θυμάσαι!
Δίκιο έχεις. Ο καλός ελληνικός καφές ήταν απόλαυση για εμένα.Μείον ακόμα μια απόλαυση!
Αλλά το τίμημα ήταν υψηλό. Για αυτό χαίρομαι που τον έκοψα.
Να έχω εμπιστοσύνη στα έντερά μου ..... ανεκτίμητη αξία!
Έχω πάει πιτσιρικάς 17 χρονών, οικογενειακή επίσκεψη για φαγητό, όπου οι οικοδεσπότες έχουν δύο κόρες ΘΕΕΣ! ΑΠΙΣΤΕΥΤΕΣ! Καθόμαστε στο τραπέζι δίπλα δίπλα και καυλαντίζουμε. Ξάφνου στο πρώτο τέταρτο, νοιώθω έναν πόνο κάτω από τον αφαλό. Ιδρώνω και ασπρίζω. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, έχουν φτάσει στην πύλη εξόδου και πιέζουν για να βγουν. Μαζεύω όση ψυχραιμία μπορώ και με τρεμάμενη φωνή, ρωτάω ευγενικά την οικοδέσποινα που είναι το λουτρό. "Εδώ Δημητράκη μου, μπες" Να έχει κολλήσει η ζώνη, εγώ να τρέμω... Με τα χίλια ζόρια κάθομαι και βγαίνει, όχι τούρτα, ολόκληρο ζαχαροπλαστείο, με έξτρα θόρυβο και οσμή. Λόφος ολόκληρος. Και δεύτερος γύρος και τρίτος και πάει λέγοντας. Σηκώνομαι τρέμοντας, ευτυχισμένος, ανακουφισμένος αλλά και αμήχανος, αν έχει ακουστεί τίποτα έξω. Πατάω το καζανάκι, νεκρό. Το ξαναπατάω, τίποτα. Η μπόχα απερίγραπτη. Αρχίζει η μάνα μου να λέει. Είναι καλά ο Δημήτρης; πολύ αργεί. Το λοφάκι δε ήταν τεράστιο. Τι να κάνω, βρίσκω ένα μικροσκοπικό λεκανάκι για τα μανταλάκια, και αρχίζω να το γεμίζω στη βρύση και να το αδειάζω με το ένα χέρι, ενώ ταυτόχρονα με το άλλο ανοιγόκλεινα το μικρό παραθυράκι, μπας και ξεμυρίσει. Η στάμπα από τον ιδρώτα, ξεκίναγε από την μασχάλη και έφτανε στο ύψος του νεφρού. 20 λεπτά που φάνηκαν σαν αιωνιότητα. Εννοείτε πως όταν γύρισα στο τραπέζι, όλοι με κοιτάζανε με το βλέμα, ξέρω που ήσουνα και τι έκανες βρωμιάρη. Τέτοια ρόμπα δεν έχω ξαναγίνει. Με τα κορίτσια και βέβαια δεν έγινε τίποτα, γιατί κρυβόμουνα 20 χρόνια, να μην με ξαναδούν μέχρι να το ξεχάσουν. Βατερλώ. Φεύγοντας από την επίσκεψη, είδα ένα κοτσύφι, αλλά δεν είχα όπλο. Για να είμαι και on topic!
- Status